Dag 7 Oh moeder wat is het heet

Dag 7 zou de dag van het bezoek aan een Iban-stam worden. In de binnenlanden van Sarawak wonen nog de nodige traditionele stammen en in deze omgeving zijn dat dan Iban-stammen welke zich in nederzettingen langs het water gevestigd hebben. Het water is dan ook de enige manier om er te komen en nadat we enigszins hadden kunnen uitslapen (wake-up call pas om 07.45u) wrongen we ons na het ontbijt in smalle longtailboten die ruimte boden aan 4 personen. Een tochtje van een kleine 3 kwartier over het stuwmeer en vervolgens over 1 van de daarop uitkomende rivieren welke volop drijvende krokodillen (of waren het daarop lijkende stukken boomstam) bevatte.

Vandaag vanwege het overlijden van een stamlid geen bezoek aan de stam die normaal aangedaan wordt maar aan de Nanga Ukom, de volgende stam stroomopwaarts. Het is zeker niet zo dat deze stammen qua levenswijze zijn blijven steken in ver vervlogen tijden maar ze houden er zeker nog bepaalde tradities op na. Een kenmerkende traditie is het wonen in longhouses, een beetje te vergelijken met een straat met rijtjeshuizen waarbij de straat dan een gemeenschappelijke voorruimte/veranda is en de huizen daarop uitkomende woonkamers met slaapkamers voor de verschillende families die er wonen. Dochters die trouwen (niet met een man uit de eigen stam) blijven bij de stam wonen en betrekken met hun man en gezin uiteindelijk een nieuwe, aan te bouwen, ruimte zodat het longhouse nog een stukje longer wordt.

Ondertussen was de temperatuur in combinatie met de luchtvochtigheid al behoorlijk opgelopen en alsof dat nog niet genoeg was werden we door de deputy-chief van de stam, de chief was vanwege familieomstandigheden afwezig, verwelkomd met een alcoholische versnapering, zelfgestookte rijstwijn. Kan niet zeggen dat we daarvan afkoelden. Na de heildronk en het welkomstwoordje kregen we de gelegenheid het gebouw en een aantal vertrekken te bekijken. Vanwege de vakantieperiode waren er ook veel kinderen ‘thuis’, hetgeen de nodige vertederende plaatjes opleverde. Ondertussen probeerden de lokale vrouwen hun handenarbeidproducten aan de man (zeg maar vrouw) te brengen, hetgeen redelijk slaagde. Er gaan weer de nodige snuisterijen mee naar Holland.

Een traditionele dans mocht natuurlijk niet ontbreken en de stamoudste opende met een vervaarlijke krijgsdans compleet met degen en schild. Uiteraard niet nadat er nog wat rijstwijn en zelfgestookte ‘whiskey’ in de man en ons als toekijkend publiek was gegaan. Nog een aantal dansen volgde en het feest zou niet compleet zijn geweest als wij niet in polonaise ons best hadden gedaan om de passen en bewegingen na te doen. Succes verzekerd (ahum). 

Uit dank voor onze danskunsten werd ons nog een smaakvolle lokale lunch, mede bereid door de chauffeur, voorgezet. Een heerlijke mix van rijst, noodles, vlees, groenten en fruit maar vooral ook een flesje water om het vochtverlies te compenseren. Aan de tip om net zoveel te drinken als dat je vocht verliest kwam vandaag vrijwel niemand toe, oh moeder wat was het heet. Het enthousiasme voor het afsluitende (gif)pijlblazen was volgens mij dan ook vooral te danken aan het feit dat dit onder de beschutting van bomen plaatsvond.

De terugtocht per boot bood voldoende afkoeling, de sprong in het zwembad daarna amper want ook hier weer het ballen-in-de-soep gevoel. Ik hield het daarna even voor gezien, de rest is nog een bos (jungle heet dat hier) wandeling gaan maken, er had nog niet voldoende lichaamsvocht gevloeid schijnbaar.

De dag werd weer afgesloten in the place to be, het enige restaurant waar de service dit keer wat sneller was en de kwaliteit nog steeds goed. Daarna weer het eigen longhouse en de kamer opgezocht waar tot een uur of 4 genoten werd van een heerlijke nachtrust. Toen werd in ieder geval ik gewekt door een behoorlijk onweer en neerkletterende regen, een bui die voortduurde tot het begin van de dag. De luchtvochtigheid van de dag ervoor was dus een duidelijke voorbode geweest voor het gerommel en gekletter tussen de bergen.

Morgen terug naar het vaste land.