Dag 10 Dat kan thuis ook wel

17 augustus 2019 - Tanah Rata, Maleisië

Uitslapen, Subway, heerlijke steaks eten. Het zijn zo van die dingen die je ‘thuis’ ook gewoon kunt doen dus waarom zou je het op je vakantie doen. Of ligt het toch net even iets anders?

Uitslapen bijvoorbeeld, dat is toch zonde van je vakantietijd als je die tijd ook kunt besteden aan het maken van een lange reisdag vanuit je beachresort, via Kuching International AirPort (KIA) naar Kuala Lumpur International AirPort (KLIA). Precies, dus gewoon wekker op 05.00u, koffers om 05.45u opgehaald en om 06.00u aan het ontbijt tussen de medereizigers en een aantal vanonder hun onlosmakelijke pet verbaasd kijkende deelnemers aan een internationaal golftoernooi. Half zeven de bus in en op naar KIA waar we afscheid namen van de Borneo-gids Mas (de man van de zes zonen en uiteindelijk als 7e een dochter) en de vaste chauffeur. De enveloppe was rondgegaan in de bus en werd met een mooie dankspeech in het Engels door ons Fleurke (trotse ouders) aangeboden aan beide heren, Mas dankte ons nog voor het bezoek aan zijn land en wenste ons alle goeds voor de rest van onze reis.

Subway, wie kent het broodjesconcern niet van eerdere reizen naar het buitenland of vanuit onze eigen binnensteden. Geen Maleis eten dit keer als lunch maar een ‘ ordinair’ broodje  Subway dat er goed inging toen we op het einde van de vlucht op KLIA2 aangekomen waren. Een uurtje pauze om te eten, benen te strekken (die AirAsia vliegtuigstoelen zijn duidelijk niet gebouwd op ons westerlingen, zeker niet wanneer die (ruim) boven de 1.80  mtr uitsteken), toilet te bezoeken en herenigd te worden met de vastelandgids Lina.

Hierna op naar de bus waar we twee nieuwe chauffeurs ontmoetten die zich vlot over onze koffers ontfermden zodat wij de gekoelde bus konden opzoeken. In die bus bleef iedereen nog zo’n half uurtje wakker maar na de inleidende praatjes van Fleur en Lina (met name over palmolie- en rubberplantages en de geschiedenis daarvan) kakte vrijwel iedereen in, 05.00u was toch wel vroeg geweest. Op weg naar de Cameron Highlands weer de traditionele plas- en aankoopstop, een stop bij een wel werkende waterval en een bezoekje aan een oude stam, behorend tot de Orang Asli. De gids had ons vooraf al verteld dat een kenmerk van deze bevolkingsgroep is, dat ze erg terughoudend zijn en inderdaad, veel enthousiasme viel niet te ontdekken. Wel veel honden en katten, die zijn daar van harte welkom want het volk gelooft er heilig in dat het hun voorouders zijn die in deze gedaanten zijn teruggekeerd. Ieder zijn (on)geloof gelukkig.

Aangekomen in de Cameron Highlands bleek het een stuk koeler, eind van de middag zo’n 22 graden en dat is waarom de Engelsen in hun koloniale tijd deze oorden aanlegden en aandeden, weg uit de warmte van het laagland. Voor ons Nederlandse bikkels was de ‘kou’ echter geen enkel probleem, als we in het voorjaar die temperatuur hebben gaat ook iedereen in korte broek of rok de straat op.

De dag afgesloten met een etentje voor 4 dit keer, in het steakrestaurant waar ook andere gerechten op de kaart stonden. De mannen aan de steaks (aan tafel ‘de fik erin’), de dames hielden het bij zalm en kunstig in elkaar gefrutselde en gevulde kipfilet. Kan thuis ook wel, dat klopt, maar a) is het daar stukken duurder en b) hadden we dit wel verdiend na trouw iedere dag minstens 1 maar vaker 2 op rijst gebaseerde maaltijden verorberd te hebben. Nu (23.15u) weer naar bed want morgen is het om 08.00u op pad, de paden op, de lanen in (en ja, ook dat kan gewoon thuis maar is op vakantie toch net even iets leuker :-) ).

Franz

Foto’s